Ten eerste is elke Smart TV een LCD TV. Dit betekent dat alle huidige schermtechnologieën gebaseerd zijn op de LCD-schermtechnologie, die echter op verschillende manieren kan worden ontwikkeld. LC-schermen bestaan uit pixels met vloeibare kristallen (LCD = Liquid Crystal Display). Bij elektrische spanning veranderen de vloeibare kristallen van oriëntatie en laten ze een bepaalde hoeveelheid licht door. Met elektrische velden kan worden geregeld of ze doorzichtiger of ondoorzichtiger worden. In de meeste gevallen zijn LCD-pixels verdeeld in RGB-subpixels (rood/groen/blauw), waaruit alle andere kleuren kunnen worden gecreëerd. Aangezien LCD-pixels niet uit zichzelf kunnen oplichten, hebben zij achtergrondverlichting nodig, die vroeger werd gerealiseerd met behulp van fluorescentiebuizen. Tegenwoordig worden hiervoor verschillende soorten lichtgevende diodes gebruikt. In dit verband wordt een onderscheid gemaakt tussen een LED TV, een OLED TV en een QLED TV.

In een LED TV worden klassieke LED's gebruikt als achtergrondverlichting. De LED's zijn ofwel alleen aan de randen (edge LED) ofwel over het gehele oppervlak achter het scherm (full LED) opgesteld. In principe kan een edge LED TV platter worden gebouwd dan een full LED TV. Hoewel de helderheid niet perfect verdeeld is over het hele scherm, valt dit niet echt op bij kleurrijke bewegende beelden. 

Een OLED TV heeft geen vlakke achtergrondverlichting nodig. In plaats daarvan functioneert elke afzonderlijke pixel als een onafhankelijke lichtbron. Dit wordt mogelijk gemaakt door organische lichtgevende dioden (OLED's), die in tegenstelling tot LED's zelflichtend zijn. OLED apparaten bereiken hogere contrasten en dus een betere beelddiepte dan LED apparaten omdat de pixels afzonderlijk kunnen worden geregeld en hun helderheid kan worden aangepast. Als de pixels uitgeschakeld blijven, verschijnen de beeldvlakken in een rijkelijk zwart. LED LCD's produceren geen zuiver zwart, maar een donkergrijze tint, omdat er altijd wat achtergrondlicht doorschemert.

Het kijken naar "gewone" televisie blijft echter populair. Veel openbare, regionale en soms particuliere zenders kunnen via een antenne worden ontvangen. TV-programma's kunnen worden bekeken in HD- of zelfs Full HD-kwaliteit. Veel Smart TV's van de nieuwe generatie zijn uitgerust met triple tuners die de drie gangbare ontvangsttypes ondersteunen, namelijk DVB-T2 HD, DVB-S2 en DVB-C. Als dit niet het geval is, is het mogelijk om over te schakelen naar DVB-T2 HD. Als dat niet het geval is, kunt u zich behelpen met een aparte DVB-T2 HD-tuner.

Televisie via de kabel is nog lang niet verouderd. Dit is deels te wijten aan het feit dat in veel woningen nog steeds een kabelaansluiting beschikbaar is. DVB-C biedt een breed scala aan tv-programma's en heeft het voordeel dat de ontvangst minder wordt beïnvloed door weersomstandigheden dan bij DVB-S of DVB-T. De opvolger DVB-C2 werd in 2010 geïntroduceerd en maakt het mogelijk UHD- en 8K-inhoud door te geven. Hoewel DVB-C2 een veelbelovende toekomst heeft, is het nog niet regelmatig in gebruik.